Όταν είναι να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, θα κάνουμε στον εαυτό μας μια ερώτηση: Τι είναι διαφορετικό; Τι διαφορετικό σηματοδότησε η παρουσία μου στον κόσμο; Και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα είναι η διαφορά που κάναμε. Όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δεν θα έχουν πια σημασία όταν θα είμαστε κοντά στο θάνατο και θα κάνουμε αυτή την ερώτηση. Αυτό που θα έχει σημασία είναι η δράση που αναλάβαμε και η διαφορά που έκανε.
Ωστόσο, συνεχίζουμε να έχουμε εμμονή με τις σκέψεις μας και να γοητευόμαστε από τα συναισθήματά μας. Μας προσβάλλουν οι άλλοι άνθρωποι. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο. Επιθυμούμε να αποδείξουμε ότι οι άλλοι άνθρωποι κάνουν λάθος. Απογοητευόμαστε από κάποιους ανθρώπους και δυσανασχετούμε με άλλους. Αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και τίποτα από αυτά δεν θα έχει σημασία λίγο πριν πεθάνουμε.
Η δράση θα είναι το μόνο που έχει σημασία. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τη διαφορά κάθε ώρα, κάθε μέρα, αν το θέλαμε. Πώς το κάνουμε αυτό; Πώς παρακινούμε τους εαυτούς μας να αναλάβουν δράση; Πώς ζούμε μια ζωή γεμάτη δράση και διαφορά; Ο Αριστοτέλης ήξερε την απάντηση. Η απάντηση βρίσκεται στην κίνηση.
Όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα στο Μίσιγκαν, φτιάχναμε αγγελάκια στο χιόνι. Βρίσκαμε ένα φρέσκο, ανέγγιχτο κομμάτι χιόνι και ξαπλώναμε ανάσκελα σε αυτό. Ακολούθως, χτυπώντας τα χέρια μας, αφήναμε το αποτύπωμα των φτερών στο χιόνι. Στη συνέχεια, σηκωνόμασταν και θαυμάζαμε το έργο μας. Με δύο κινήσεις, ξαπλώνοντας και χτυπώντας τα χέρια μας, δημιουργούσαμε έναν άγγελο. Αυτή η ανάμνηση του χειμωνιάτικου Μίσιγκαν μου έρχεται συχνά στο μυαλό τις τελευταίες εβδομάδες. Συνέβη για πρώτη φορά όταν κάποιος με ρώτησε ποια είναι η σχέση μεταξύ της αυτοπαρακίνησης και της αυτοδημιουργίας.
Ενώ απάντησα στην ερώτηση, αξιοποιώντας την εικόνα του χιονιού. Φαντάστηκα ότι ολόκληρο το σύμπαν ήταν χιόνι και ότι μπορούσα να δημιουργήσω τον εαυτό μου όπως ήθελα με την κίνησή μου. Η κίνηση των ενεργειών που έκανα θα δημιουργούσε τον εαυτό που ήθελα να είμαι.
Ο Αριστοτέλης ήξερε επίσης πώς να δημιουργεί έναν εαυτό μέσω της κίνησης. Είχε πει κάποτε το εξής: “Οι άνθρωποι γίνονται οικοδόμοι, για παράδειγμα, χτίζοντας και οι αρπίστες παίζοντας άρπα. Με τον ίδιο τρόπο, κάνοντας δίκαιες πράξεις γινόμαστε δίκαιοι. Κάνοντας πράξεις αυτοελέγχου, καταλήγουμε να είμαστε αυτοελεγχόμενοι και κάνοντας γενναίες πράξεις, γινόμαστε γενναίοι”.
Αυτό το μάθημα περιέχει 100 κινήσεις που μπορείτε να κάνετε στο χιόνι.
Steve Chandler
Φοίνιξ, Αριζόνα Ιανουάριος, 2001