Διδάσκοντες: Μιχάλης Πουλαντζάς – Ευαγγελία Δανιήλ – Παύλος Πισσάνος
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΥΘΑΓΟΡΑ
Ο μελετητής θα έρθει σε επαφή με τον γνωσιακό και μυσταγωγικό κόσμο του Πυθαγόρα και των Πυθαγορείων με εύκολο και κατανοητό τρόπο, μέσα από το πρόγραμμα «HEPTAPOLIS AVATAR-e-learning» του Σωματείου ΟΛΥΜΠΟΣ– ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ, ακολουθώντας το μυστηριακό ταξίδι γνώσης του Μεγάλου Δασκάλου και ανακαλύπτοντας και το ταξίδι της δικής του ψυχής και την πορεία προς την «Αληθινή Γνώση».
Σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Τυανέα «καίτοι ό Πυθαγόρας ήταν ύιός τού Μνησάρχου καί τής Πυθαΐδος, ήτο τό προϊόν ουράνιας ακτίνος, ήτις κατ΄ ευθείαν έλθούσα διήλθεν διά τής Παρθενίδος (το αρχικό όνομα της μητέρας του, ή οποία μετανομάσθηκε σε Πυθαΐδα μετά τον χρησμό και την γέννηση του Πυθαγόρα). Διό έλέγετο έκληρονόμησε παρά μέν τού Μνησάρχου τήν άρχή τής ζωής καί τού θανάτου, παρά δε τού Άπόλλωνος τήν ψυχήν καί τό πνεύμα του».
Ο Πυθαγόρας ήταν ο φυσικός υιός του Μνησάρχου και της Πυθαΐδος. Θεωρήθηκε, όμως, από τους αρχαίους Έλληνες και όχι μόνο, υιός του θεού Απόλλωνα, από τον οποίο λέγεται ότι κληρονόμησε την ψυχή και το πνεύμα του.
Ο πανεπιστήμων Έλλην σοφός Πυθαγόρας θεωρείται παγκοσμίως ως ιδρυτής του πρώτου Πανεπιστημίου, στο οποίο τα διδασκόμενα μαθήματα ήταν η Φιλοσοφία, η Αριθμητική και η Αριθμοσοφία, τα Μαθηματικά, η Αστρονομία, η Μουσική και η Αρμονία, η Ιατρική, η Φυσική, και στο οποίο άνδρες και γυναίκες διδάσκονταν τις επιστήμες και τα μυστικά διδάγματα του διδασκάλου σχετικά με την Ψυχή.
Η Διδασκαλία του, τόσο για τους εξωτερικούς ή ακουσματικούς μαθητές του, όσο και η Εσωτερική Μυητική Διδασκαλία του, είχε παιδαγωγικό σκοπό με στόχο την απόκτηση της Αρετής, την απόκτηση γνώσης «περί του ενός και μοναδικού Θεού», μέσω ενός άρρητου συστήματος διδαχής με σύμβολα, συμβολισμούς και αποσυμβολισμούς, με την αποδοχή της εγκράτειας και της υποχρεωτικής σιγής στα πρώτα έτη της μαθητείας.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΙΣΜΟ
Ο Πυθαγόρας μυήθηκε στον Ορφισμό, στα Λείβηθρα της Πιερίας, κοντά στον Όλυμπο, όταν ο Αγλαόφημος τον μύησε στην «περί θεών Σοφία», την οποία ο Ορφέας είχε διδαχθεί από την μητέρα του. την Μούσα Καλλιόπη.
«Ο Πυθαγόρας έφθασε στους Δελφούς μετά την περιοδεία του σε όλους τους ναούς της Ελλάδος. Είχε μείνει στον Επιμενίδη μέσα στο ναό του Ιδαίου Δία. Είχε παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες. Είχε ηγηθεί στα μυστήρια της Ελευσίνας. Στους Δελφούς τον περίμεναν. Ο Πυθαγόρας βρήκε στο ναό ένα θαυμαστό όργανο, που φαίνεται να του το είχε διαφυλάξει η Θεία Βουλή.
Η νεαρή Θεμιστόκλεια ή Θεόκλεια ανήκε στην ομάδα των ιερειών του Απόλλωνα, καταγόμενη από οικογένεια με κληρονομικό το ιερατικό αξίωμα.
Οι έντονες εντυπώσεις του ιερού, οι τελετουργίες της λατρείας, οι παιάνες, οι γιορτές του πύθιου και υπερβόρειου Απόλλωνα την είχαν θρέψει από την παιδική της ηλικία και την είχαν κάνει ευαίσθητη στα μυστηριώδη ρεύματα και τις αστρικές επιδράσεις, με αποτέλεσμα να βλέπει οράματα και να ακούει φωνές.
Με το ένστικτο των ενορατικών ένοιωθε πως οι ιερείς του Απόλλωνα δεν κατείχαν το υπέρτατο φως, που είχε ανάγκη η ίδια. Μέσα της ένιωθε να έλκεται από έναν ανώτερο κόσμο, που όμως δεν είχε το κλειδί του. Στον Πυθαγόρα η Θεόκλεια βρήκε το Δάσκαλο που αναζητούσε.
Από την ανατολή του ήλιου ο Πυθαγόρας άρχιζε μακρές συνομιλίες με τους ιερείς του Απόλλωνα. Στις συνομιλίες αυτές ο Πυθαγόρας ζήτησε να παρευρίσκεται και η Θεόκλεια για να μυηθεί στη μυστική διδασκαλία του, διαβλέποντας την ψυχική και πνευματική ανωτερότητά της….
….Μια μέρα η Θεόκλεια έπεσε σε ένα βαθύ και οραματικό ύπνο. Ο Πυθαγόρας την πλησίασε και της είπε : «Σήκω και πήγαινε εκεί που σε στέλνει η σκέψη σου, γιατί τώρα είσαι η Πυθία και πες μου τι βλέπεις στο μέλλον». Η Θεόκλεια, σε πλήρη έκσταση του απάντησε:
– Πολέμους μεγάλους… χαλκοπρόσωπους ανθρώπους… λευκές νίκες… Ο Απόλλωνας ξανάρχεται να μείνει μέσα στο ιερό του και θα είμαι η φωνή του!.. Μα εσύ, ο άγγελός του, αλίμονο!
Αλίμονο! Θα με εγκαταλείψεις… και θα φέρεις το φως του στην Ιταλία…».
Σημαντική ήταν, επίσης, η επίδραση των Ομηρικών Επών στο φιλοσοφικό σύστημα του Πυθαγόρα (όπως αναφέρουν οι Ιάμβλιχος, Πλούταρχος, και ο Arnand Delatte στο έργο του «Etudes sur la literature Pythagoricienne”.
