Στα τέλη του 7ου αιώνα και στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ γεννήθηκαν και έδρασαν Επτά Μορφές του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, οι σκέψεις και οι συμβουλές των οποίων παρέμειναν ανεξίτηλες ως τις μέρες μας.
Αυτές οι Μορφές ανήκαν στους Επτά Σοφούς, που σφράγισαν τις δέλτους της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
Η περίοδος που οι Επτά Σοφοί έδρασαν, διακρίνεται από σημαντικά γεγονότα στην Τέχνη, την Σοφία, τον Πολιτισμό και τις Επιστήμες, τα οποία αναπτύσσονται σε εξαιρετικό επίπεδο απ’ άκρο σε άκρο στον Ελληνικό χώρο.
Αρχίζοντας από τα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ και για μια περίοδο τουλάχιστον 10 αιώνων το Ελληνικό πνεύμα πάλεψε με τον μύθο και με τον φόβο, για να περιορίσει το σκοτάδι που βάραινε την ανθρώπινη ζωή και να προσθέσει στο άτομο υπευθυνότητα, επιστημονική γνώση, θάρρος και πάνω από όλα ελευθερία.
Η πραγματικότητα ως αποτέλεσμα παρατήρησης και γνώσης της ανθρώπινης φύσης και της φύσης του κόσμου, εξελίσσεται σε ολόκληρη αυτή την περίοδο με ασύλληπτους ρυθμούς.
Οι Επτά Σοφοί, φωτισμένοι από τη λάμψη της Ελληνικής Παιδείας που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων αυτής της εποχής, με την πρωτοπόρα διδασκαλία τους, συγκινούν και συναρπάζουν τον πνευματικό κόσμο.
Τα αποφθέγματά τους ταξιδεύουν στις Σχολές και στα κέντρα διανόησης της Αθήνας, της Ιωνίας και αναλύονται από τους πεφωτισμένους φιλοσόφους, χάριν της Παιδείας.
Ο Πλάτων γράφει στον «Πρωταγόρα» ότι «το λακωνίζειν», που τόσο εύστοχα χρησιμοποιούν οι Επτά Σοφοί, «εστίν φιλοσοφείν».
Οι Επτά Σοφοί δεν άφησαν στους επόμενους στοχαστές συστηματική γραφή.
Ο τρόπος έκφρασής τους στην ανάλυση της παρατήρησης, του συμπεράσματος και της απόδειξης, μέσω συνοπτικών εκφράσεων, άφησαν το αποτύπωμά τους σε ό,τι περιεκτικότερο και σοφότερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη διανόηση στο πέρασμα των αιώνων.